Het tweede deel van het verhaal over Wubbo Laatmaar die al jaren geld bespaart door weg te lopen voor de bus waar hij op wacht. Vervolg op deel 1.
Wolbert Lampevoer, toenmalig directeur van vervoersmaatschappij De Lijn, uitte al in 1993 zijn kritiek op Laatmaar. “Onze mensen hebben berekend dat we alleen al in België duizenden francs zijn misgelopen. Als de heer Laatmaar na al zijn wachtsessies gewoon als alle andere mensen netjes op de bus was gestapt, hadden we bakken met geld aan hem verdiend. Nu betaalt meneer niets, omdat hij niet instapt. Wachten op de bus is nog altijd gratis. Deze man heeft gewoon een maas in de wet gevonden en profiteert daarvan: schaamteloos en onverantwoord.”
In 1994 verloor De Lijn echter een rechtszaak tegen Laatmaar. De rechter achtte niet bewezen dat Wubbo tot doel had De Lijn financieel schade te berokkenen. De eis van 4,5 jaar gevangenisstraf werd dus niet overgenomen, ook omdat de angst bestond dat Wubbo in de gevangenis gewoon door zou gaan met wachten.
Toch betekende de vrijspraak allesbehalve goed nieuws. “Het klimaat was dusdanig vijandig geworden, dat ik hier nergens meer rustig op de bus kon wachten. Ik merkte het zelfs buiten werktijd. Ook als ik gewoon in de rij stond voor de bakker, werd ik achterdochtig aangekeken met zo’n blik van ‘Jij zult hier uiteindelijk wel geen brood kopen en weglopen!’. Een volkomen doorgeslagen reactie natuurlijk. Al mijn activiteiten werden uit hun verband gerukt.”
Na vele mislukte pogingen z’n taxikosten vergoed te krijgen bij de belastingdienst, besloot hij de eer aan zichzelf te houden. Hij wilde weg.
In de zomer van 1995 begon Wubbo Laatmaar aan een jarenlange roadtrip door Europa. Liftend trok hij door Frankrijk, Duitsland, Polen en de Baltische staten, waar hij vele bushaltes aandeed. Hij bemerkte veel culturele verschillen. “Duitse buschauffeurs hebben er nog het meeste moeite mee als je wegloopt. De meesten worden erg boos en beginnen te roepen dat het zo niet hoort. Estische chauffeurs zijn veel introverter. Meestal kijken ze je vol vertwijfeling aan, maar ze zullen minder snel hun emoties tonen. Toch heb ik ook wel extreme situaties meegemaakt. In Polen barstte een chauffeur van een streekbus in tranen uit. Later bleek dat ik de enige passagier van de dag zou zijn geweest. Dat is natuurlijk sneu voor zo’n man, maar ik heb proberen uit te leggen dat dit nu eenmaal mijn manier van leven is. Nee, ik geloof niet dat het hem direct hielp. Ik denk ook dat hij geen Nederlands verstond en bovendien rook ‘ie naar alcohol.”
Wolbert Lampevoer, toenmalig directeur van vervoersmaatschappij De Lijn, uitte al in 1993 zijn kritiek op Laatmaar. “Onze mensen hebben berekend dat we alleen al in België duizenden francs zijn misgelopen. Als de heer Laatmaar na al zijn wachtsessies gewoon als alle andere mensen netjes op de bus was gestapt, hadden we bakken met geld aan hem verdiend. Nu betaalt meneer niets, omdat hij niet instapt. Wachten op de bus is nog altijd gratis. Deze man heeft gewoon een maas in de wet gevonden en profiteert daarvan: schaamteloos en onverantwoord.”
In 1994 verloor De Lijn echter een rechtszaak tegen Laatmaar. De rechter achtte niet bewezen dat Wubbo tot doel had De Lijn financieel schade te berokkenen. De eis van 4,5 jaar gevangenisstraf werd dus niet overgenomen, ook omdat de angst bestond dat Wubbo in de gevangenis gewoon door zou gaan met wachten.
Toch betekende de vrijspraak allesbehalve goed nieuws. “Het klimaat was dusdanig vijandig geworden, dat ik hier nergens meer rustig op de bus kon wachten. Ik merkte het zelfs buiten werktijd. Ook als ik gewoon in de rij stond voor de bakker, werd ik achterdochtig aangekeken met zo’n blik van ‘Jij zult hier uiteindelijk wel geen brood kopen en weglopen!’. Een volkomen doorgeslagen reactie natuurlijk. Al mijn activiteiten werden uit hun verband gerukt.”
Na vele mislukte pogingen z’n taxikosten vergoed te krijgen bij de belastingdienst, besloot hij de eer aan zichzelf te houden. Hij wilde weg.
In de zomer van 1995 begon Wubbo Laatmaar aan een jarenlange roadtrip door Europa. Liftend trok hij door Frankrijk, Duitsland, Polen en de Baltische staten, waar hij vele bushaltes aandeed. Hij bemerkte veel culturele verschillen. “Duitse buschauffeurs hebben er nog het meeste moeite mee als je wegloopt. De meesten worden erg boos en beginnen te roepen dat het zo niet hoort. Estische chauffeurs zijn veel introverter. Meestal kijken ze je vol vertwijfeling aan, maar ze zullen minder snel hun emoties tonen. Toch heb ik ook wel extreme situaties meegemaakt. In Polen barstte een chauffeur van een streekbus in tranen uit. Later bleek dat ik de enige passagier van de dag zou zijn geweest. Dat is natuurlijk sneu voor zo’n man, maar ik heb proberen uit te leggen dat dit nu eenmaal mijn manier van leven is. Nee, ik geloof niet dat het hem direct hielp. Ik denk ook dat hij geen Nederlands verstond en bovendien rook ‘ie naar alcohol.”
wordt vervolgd...
Lees ook zijn bestseller Off The Road..
BeantwoordenVerwijderen