Wubbo Laatmaar wacht al jaren op de bus (deel 1)

"Dit is wat ik doe. Dit is wie ik ben."

Wubbo Laatmaar wacht al 28 jaar op bussen in binnen- en buitenland. Sinds zijn 31e bezocht hij ruim 79.422 bushaltes waar hij twintig minuten of langer op de bus wachtte. Nooit stapte hij in: “De kick die je krijgt als zo’n bus er eindelijk is en je loopt gewoon weg, dat is onbeschrijfelijk. En goedkoper.”

In de eerste helft van zijn leven reisde hij nog regelmatig met de bus. In februari 1980 kwam daar verandering in. “Ik woonde toen nog in Arendonk en op woensdagen moest ik altijd in Turnhout zijn, voor pianoles. Mijn toenmalige vrouw had op weekdagen de auto nodig, dus ging ik met de bus naar Turnhout. Op een ochtend zat ik in alle rust bij de halte te wachten. Pas toen de bus aan kwam rijden, bedacht ik me dat het helemaal geen woensdag was en ik liep weg.”
“In de dagen erna bleef de herinnering aan het voorval me achtervolgen. Tijdens het wachten op de bus had ik met terugwerkende kracht een enorme rust ervaren. Ook gaf het me een goed gevoel dat ik de prijs van een buskaartje had uitgespaard. Langzaam drong het tot me door dat ik goud in handen had. Ik hing de piano aan de wilgen (dat was nog een heel gedoe) en koos voor een nieuwe weg. Ik besloot te gaan leven van het geld dat ik zou besparen door fulltime op zo veel mogelijk plaatsen niet op de bus te stappen.”

Als kleine zelfstandige begon hij voortvarend aan zijn nieuwe leven. Per taxi reisde hij het hele land door om alle bushaltes te bezoeken en er vervolgens niet op de bus te stappen. Al snel bleek België te klein voor de ambitieuze Laatmaar.
“In eigen land had ik al vrij vlug alle haltes gehad. Bussen rijden hier zeer frequent en zeker in de steden wacht je vaak maar een kwartier per halte. In het begin deed ik 40 haltes per dag, maar dat tempo houd je niet wekenlang vol, ook fysiek niet. Ik leerde dat een goed schema essentieel is. Toen ik eenmaal in een goed ritme zat, wachtte ik moeiteloos 500 haltes per maand.”

Het buitenland lonkte. Een carrière over de grens was een logische stap, maar het lot hield hem nog even in eigen land. In 1991 gingen de landelijke bustarieven met 5,2% omhoog. Dit was goed nieuws voor Laatmaar, die nu met dezelfde haltes nog meer geld kon besparen. De plannen voor een buitenlands avontuur gingen nog even de ijskast in. Een gevolg was wel dat Wubbo inmiddels een bekende werd van gefrustreerde buschauffeurs. Een conflict met de vakbond was onvermijdelijk.

Er volgden roerige tijden. Verschillende actiegroepen achtervolgden Laatmaar en maakten hem het wachten onmogelijk. In Dendermonde ontstonden zelfs rellen toen enkele fanatiekelingen hem met man en macht in de bus probeerden te duwen. Laatmaar wist tijdig te ontsnappen, maar besefte dat zijn situatie onhoudbaar was geworden. Niet alleen had hij zich de toorn van de vakbond op de hals gehaald, ook de betrokken autoriteiten waren vijandig gezind...

wordt vervolgd.