Het derde en laatste deel van het verhaal over Wubbo Laatmaar die al jaren geld bespaart door weg te lopen voor de bus waar hij op wacht. Vervolg op deel 2.
Inmiddels woont Wubbo alweer een aantal jaren in België. Vanuit Wevelgem reist hij de hele wereld over om bushaltes te bezoeken. Hoewel hij al 64 landen kon afvinken, staan er nog genoeg regio’s op het verlanglijstje. “Japan blijft natuurlijk het beloofde land. De kaartjes zijn daar zo duur en de bussen rijden zo vaak, dat je daar op jaarbasis duizenden euro’s kunt uitsparen. Bovendien zijn daar zo veel mensen dat het veel minder opvalt als je de bus niet instapt. Ze controleren daar ook niet op. Ook het Midden-Oosten is een fascinerend gebied. In Palestina is het bijvoorbeeld mogelijk je leven te redden door niet op de bus te stappen. Maar goed, daar komt natuurlijk het nodige geluk bij kijken…”
Tijdens zijn reizen verplaatst Wubbo zich op vele manieren. Nooit reist hij per bus. “Dat is bijgeloof. Ik heb er wel eens gesprekken over met sommige buschauffeurs. Vaak begrijpen ze het wel. Het is zeker niet zo dat ik een hekel aan bussen heb, zoals veel mensen denken. Het is gewoon een levenswijze, het is niet persoonlijk tegen bussen gericht.”
“Mensen zeggen wel eens tegen me dat ik veel meer zou kunnen besparen als ik hetzelfde zou doen met treinen, taxi’s of tandartsen. Ik leg dan uit dat het mij niet om het grote geld gaat, maar om de oneindige rust van de bushalte.”
Het privéleven van Laatmaar heeft niet altijd geprofiteerd van het professionele succes. Zijn eerste huwelijk kon de hobby niet overleven. “Het wachten op de bus heeft onze relatie zwaar op de proef gesteld. Mijn toenmalige vrouw werd er gek van dat ik altijd van huis was, zonder dat ik concreet geld in het laatje bracht. Ik kon nog zo vaak uitleggen hoeveel geld ik uitspaarde door niet op die bussen te stappen, maar het mocht allemaal niet baten. Sommige vrouwen zijn gewoon niet voor rede vatbaar en zeker niet op verhitte momenten.
Dat het ook anders kan, bewijst mijn huidige vrouw. Ik ben haar tegengekomen bij een bushalte in Berlijn. Ze komt uit Moldavië en overdag werkt ze als schoonmaakster. Dankzij ons huwelijk heeft ze een verblijfsvergunning. Wat ze van mijn hobby vindt? Geen idee, ze spreekt nauwelijks Engels, maar ik heb haar nooit horen klagen.”
Cijfers liegen niet: in 28 jaar tijd heeft Wubbo ruim €180.000 bespaard. Nooit de verleiding gevoeld toch gewoon in te stappen? “Nooit. Ik weet mij een gelukkig man en ik ben sterker dan al die buschauffeurs die kwaad beginnen te schreeuwen en te toeteren als ik ineens wegloop. Op zo’n moment weet je weer waar je het voor doet. Dat is het machtigste gevoel ter wereld.”
In Wubbo’s familie heeft de aanvankelijke scepsis inmiddels plaatsgemaakt voor acceptatie. “Mijn broer loopt alle Europese roltrappen op en af. Ook hij wordt vaak verkeerd begrepen. We zien elkaar zelden, omdat we allebei vaak in het buitenland zijn. Toch denk ik dat we respect hebben voor elkaars levensstijl. De rest van de familie is terughoudend. Mijn ouders hadden natuurlijk graag gezien dat ik een vak geleerd had, maar in principe accepteren ze mijn huidige activiteiten. Voor mij is dat heel belangrijk, want uiteindelijk is dit wat ik doe en wie ik ben. Een ander leven zou ik mij niet kunnen voorstellen.”
wordt niet vervolgd.
