Diederik Smit bij OBA Live

Afgelopen donderdag was Diederik Smit te gast bij de IKON in het radio 5-programma OBA Live. Beelden van de uitzending zijn hier of hier te bekijken.

Boekhouder niet naar Spelen van 2011

De Leuvense boekhouder Guido Zelvaert gaat niet naar de Olympische Spelen van 2011. Dat heeft hij vanochtend laten weten op een vergadering. Als voornaamste reden noemt Zelvaert het feit dat boekhouden geen Olympische sport is. Ook ontving hij vorige week via zijn moeder het bericht dat er in 2011 helemaal geen Olympische Spelen zijn. Zelvaert besloot daarop de eer aan zichzelf te houden. IOC-voorzitter Rogge zegt verrast te zijn door het bericht, maar hij liet weten het besluit van Zelvaert te respecteren.

Eerste Twitterbaby in Amerika

In Sacramento, Californië vond vannacht een opvallende primeur plaats: Jesse Ray Wellington is de eerste baby die geboren is op Twitter. Moeder Janis Wellington koos bewust voor een bevalling via de microblogdienst. Vorige maand werd in Engeland al een meisje geboren op Facebook.

Digitaal bevallen wordt met name in Amerika steeds populairder, vanwege de snelheid. In het derde kwartaal van dit jaar zijn al ruim 300 baby's via internet ter wereld gekomen, het merendeel via Google. De medische wetenschap staat sceptisch tegenover de online bevallingen. Experts wijzen op de grote risico’s in verband met virussen en privacy. De kleine Jesse maakt zich daar in elk geval geen zorgen over. Moeder en kind maken het goed.

Wubbo Laatmaar wacht al jaren op de bus (deel 1)

"Dit is wat ik doe. Dit is wie ik ben."

Wubbo Laatmaar wacht al 28 jaar op bussen in binnen- en buitenland. Sinds zijn 31e bezocht hij ruim 79.422 bushaltes waar hij twintig minuten of langer op de bus wachtte. Nooit stapte hij in: “De kick die je krijgt als zo’n bus er eindelijk is en je loopt gewoon weg, dat is onbeschrijfelijk. En goedkoper.”

In de eerste helft van zijn leven reisde hij nog regelmatig met de bus. In februari 1980 kwam daar verandering in. “Ik woonde toen nog in Arendonk en op woensdagen moest ik altijd in Turnhout zijn, voor pianoles. Mijn toenmalige vrouw had op weekdagen de auto nodig, dus ging ik met de bus naar Turnhout. Op een ochtend zat ik in alle rust bij de halte te wachten. Pas toen de bus aan kwam rijden, bedacht ik me dat het helemaal geen woensdag was en ik liep weg.”
“In de dagen erna bleef de herinnering aan het voorval me achtervolgen. Tijdens het wachten op de bus had ik met terugwerkende kracht een enorme rust ervaren. Ook gaf het me een goed gevoel dat ik de prijs van een buskaartje had uitgespaard. Langzaam drong het tot me door dat ik goud in handen had. Ik hing de piano aan de wilgen (dat was nog een heel gedoe) en koos voor een nieuwe weg. Ik besloot te gaan leven van het geld dat ik zou besparen door fulltime op zo veel mogelijk plaatsen niet op de bus te stappen.”

Als kleine zelfstandige begon hij voortvarend aan zijn nieuwe leven. Per taxi reisde hij het hele land door om alle bushaltes te bezoeken en er vervolgens niet op de bus te stappen. Al snel bleek België te klein voor de ambitieuze Laatmaar.
“In eigen land had ik al vrij vlug alle haltes gehad. Bussen rijden hier zeer frequent en zeker in de steden wacht je vaak maar een kwartier per halte. In het begin deed ik 40 haltes per dag, maar dat tempo houd je niet wekenlang vol, ook fysiek niet. Ik leerde dat een goed schema essentieel is. Toen ik eenmaal in een goed ritme zat, wachtte ik moeiteloos 500 haltes per maand.”

Het buitenland lonkte. Een carrière over de grens was een logische stap, maar het lot hield hem nog even in eigen land. In 1991 gingen de landelijke bustarieven met 5,2% omhoog. Dit was goed nieuws voor Laatmaar, die nu met dezelfde haltes nog meer geld kon besparen. De plannen voor een buitenlands avontuur gingen nog even de ijskast in. Een gevolg was wel dat Wubbo inmiddels een bekende werd van gefrustreerde buschauffeurs. Een conflict met de vakbond was onvermijdelijk.

Er volgden roerige tijden. Verschillende actiegroepen achtervolgden Laatmaar en maakten hem het wachten onmogelijk. In Dendermonde ontstonden zelfs rellen toen enkele fanatiekelingen hem met man en macht in de bus probeerden te duwen. Laatmaar wist tijdig te ontsnappen, maar besefte dat zijn situatie onhoudbaar was geworden. Niet alleen had hij zich de toorn van de vakbond op de hals gehaald, ook de betrokken autoriteiten waren vijandig gezind...

wordt vervolgd.

Weinig animo voor kogelvrije zwembroek

Bert van Horenzeggen luidt de noodklok



Het wil niet vlotten met de kogelvrije zwembroek, de nieuwste vinding van textielmagnaat Bert van Horenzeggen. De 30-jarige Bruggeling had afgelopen voorjaar nog hoge verwachtingen van zijn nieuwe product, maar de verkoopcijfers vallen tegen. Wereldwijd zijn tot nog toe slechts 4 exemplaren verkocht, 2496 minder dan verwacht.

Hij dacht goud in handen te hebben. In maart 2007 kwam Bert van Horenzeggen op het idee een kogelvrije zwembroek te ontwikkelen. De zwembroek zou de overlevingskans bij een moordaanslag aan het strand aanzienlijk verhogen. Bert hoefde het plan maar uit te werken en zijn eerste dagen als miljardair konden niet ver meer zijn. Het liep anders. In de maanden nadat het product op de markt kwam, bleef het ijzingwekkend stil. De consument bleek geen oog te hebben voor deze revolutie in de badmode.
Voor Bert zelf is het ook maanden later nog een groot raadsel: “Je zoekt toch naar een verklaring. In het begin dachten we nog dat de regenachtige zomer ons parten speelde. Maar als het vervolgens twee weken onafgebroken mooi weer is en de schappen blijven vol, dan moet je toch op zoek naar andere verklaringen."

Volgens Hannelore Clingendael van de Particuliere Zwemkleding Autoriteit biedt de zwembroek te weinig bescherming, omdat het slechts een klein deel van het lichaam bedekt. “Als iemand bijvoorbeeld met een volautomatische 7,62 mm kalashnikov precies op het bovenlijf zou mikken, dan kan zo’n zwembroek vrij weinig betekenen op het gebied van kogelafwering. De consument is zich daar van bewust en dus loopt men niet warm voor deze beperkte vorm van bescherming."
Van Horenzeggen vindt die uitleg te gemakkelijk. “Als je ziet hoe men nu gekleed gaat bij het zwemmen, hoe argeloos de meeste badgasten erbij lopen, dan is het eigenlijk nog een wonder dat het zo vaak goed gaat. De huidige generatie badmode biedt geen enkele bescherming tegen vijandelijk vuur. Natuurlijk geeft de kogelvrije zwembroek geen 100% zekerheid, maar het is een goed begin. Zolang er nog geen kogelwerende zonnebrandcrème bestaat, is dit de veiligste zwemkleding die er is. De consument lijkt gewoon nog niet door te hebben welke risico’s er kleven aan kogeldoorlatende zwembroeken."

Volgens gedragswetenschapper Ferdi Hoogbier van de Universiteit van Tilburg is er nog een andere verklaring. “Liquidaties in zwembaden halen zelden het nieuws en ook schietincidenten aan zee zijn voor de media niet interessant. Hierdoor dringt het risico niet door tot het collectieve bewustzijn. Bovendien wordt in zwembaden vaak met waterpistolen gewerkt, waardoor de schade voor de gezondheid meevalt. Onderzoek toont aan dat men zich in zwembaden nog altijd veiliger voelt dan in bijvoorbeeld centrifuges of kruipruimtes. Bij het aanschaffen van zwemkleding speelt veiligheid dan ook bijna geen rol.”

Bert van Horenzeggen overweegt een awareness-campagne om de consument bewust te maken van de gevaren van onveilig zwemmen. “Er zijn zo veel situaties mogelijk waarin een kogelvrije zwembroek mensenlevens kan redden. Denk alleen al aan het wedstrijdzwemmen: als de starter bij het startschot verkeerd mikt en het been van een zwemmer raakt, dan kan mijn uitvinding een drama voorkomen. Waarom moet het altijd eerst een keer fout gaan, voor we onszelf beter gaan beschermen? Ook de overheid heeft hierin een verantwoordelijkheid. Natuurlijk is men bang voor bemoeizucht, maar ik denk dat regelgeving op dit punt echt noodzakelijk is.”

Onbestemd voorgevoel

Mensen die in hun jeugd niet verdrinken in een ballenbak en geen dode eenden hoeven te wekken met behulp van een ijzeren staaf, zijn gelukkiger en succesvoller op de arbeidsmarkt dan mensen die daar wel mee te maken krijgen. Dat vermoedt de universiteit van Kortrijk. Wetenschappers konden geen controlegroep vinden voor proefondervindelijk onderzoek, maar de universiteit zegt wel een onbestemd voorgevoel te hebben. Hoogleraar Economie Tijs Krankhoudt over de hypothese: "Tja, dat lijkt mij wel ja."